ათი წლის წინ, „დილის გაზეთში“ ვმუშაობდი, 2001 წლის გაზაფხულზე „დილის გაზეთის“ რედაქტორის, ქალბატონ მანანა კარტოზიას ინიციატივით, სალონური შეკრებების გამართვა დავიწყე ორბელიანების უბანში, ტავერნა „მაიკოში“. ვიწვევდით ცნობილ მსახიობებს, სხვადასხვა პროფესიის საინტერესო პერსონებს და ტკბილ სუფრასთან ვმუსაიფობდით. შემდეგ ამ შეხვედრის სტენოგრამიდან ერთგვარი კოლაჟი, ასე ვთქვათ შეხვედრის „ტექსტური ანარეკლი“ მზადდებოდა და ქვეყნდებოდა „დილის გაზეთის“ ფურცლებზე.
ჩემი თაოსნობით ხუთი ამგვარი შეხვედრა შედგა, შემდეგ მეც წამოვედი „დილის გაზეთიდან“, ამ შეხვედრებს ერთ ხანს ქალბატონი მანანა დუმბაძე თაოსნობდა შემდგომ..
დღეს, ერთ–ერთი შეხვედრის ტექსტურ ანარეკლს გთავაზობთ…
მედეა ჩახავას მაშინ 80 წელი უსრულდებოდა და ის შეხვედრაც მას ეძღვნებოდა…
თქვენ შეაფასეთ რამდენი წლისაა მედეა ჩახავა
დაიბეჭდა “დილის გაზეთში” 2001 წლის 15 და 16 მაისის ნომრებში.
პირველი აბზაცი
დრომ ახლო ხედით მოგვიტანა ცხვირწინ სამწუხარო რეალობა – კინო ჩვენისთანა პატარა ერებისთვის ფუფუნებაა. რომც გადავუფრინოთ ამ ბედისწერას, მაინც ვერ ვიქონიებთ იმ კინოს, რომელიც შეძლებს, ჩვენში ჩაბუდებული თუ აფეთქებული არტისტიზმის შესაბამისად ჩვენი არტისტების წარმოჩენას. ეს ასე იყო მაშინაც კი, როცა ჩვენ გვქონდა ეს ფუფუნება. პატარა ქვეყნის პატარა კინომ (რომელსაც ჰქონდა დიდი ფილმები) მინიმალურადაც ვერ უზრუნველყო ამ ქვეყნის დიდი არტისტების პოტენციის რეალიზაცია. ამ არტისტებმა თავად შეძლეს წამიერად, კადრში ერთი გაელვებით ყოფილიყვნენ დიდი არტისტები. თან მათ პატარა ქვეყანას ხომ თეატრი მაინც ჰქონდა დიდი. დღეს დიდ არტისტს, მედეა ჩახავას დაბადებიდან 80 წელი უსრულდება. ის ყველას ახსოვს, ვისაც უნდა ახსოვდეს, ვისაც საერთოდ შერჩენია მეხსიერება. ის ყველას უყვარს, ვისაც უნდა უყვარდეს, ვისაც საერთოდ შეუძლია ვინმეს ან რაიმეს სიყვარული. ის მართლაც ბედნიერი ქალბატონია, როცა ასეთი სიყვარულია. “დილის გაზეთს” 12 მაისს არაორდინარული “ტუსოვკა” ჰქონდა, “ტუსოვკა”, რომელიც მედეა ჩახავას ეძღვნებოდა. და თვითონ ეს ფორმა კიდევ ერთხელ მაძლევდა საშუალებას, რაღაცნაირად დამებრუნებინა ის სითბო მისთვის, რომელსაც ის ყოველთვის ასხივებდა ეკრანიდან (სცენაზე ვერ მოვესწარი) თუ პირადად. სტანისლავსკი ერთ-ერთ გამოჩენილ ბალერინაზე წერდა, თუ როგორი სიამაყით ავსებდა ბავშვობისას იმისი შეგრძნება, რომ მას ახლო ურთიერთობა ჰქონდა ამ განთქმულ ბალერინასთან, რომელსაც სხვები მხოლოდ სცენაზე ხედავდნენ. თამამად შემიძლია სტანისლავსკის ვუთხრა ჩემი თაობის ჟარგონზე -“სეკა”. თემურ ჩხეიძემ თბილისში ჩამოიტანა სანკტპეტერბურგული “მაკბეტი” ყველაზე მაგარი ბილეთი მე მქონდა – ქალბატონმა მედეამ კარისკაცს უთხრა – “ჩემი შვილიშვილია”.
მეორე აბზაცი
ტავერნა “მაიკოში”, იქ ორბელიანების უბანში, ჩვენს ტუსოვკაზე ხალხმრავლობაა, ქალბატონ მედეასთან ერთად, ჩვენთან მობრძანდნენ ქალბატონი ლიანა ასათიანი, მაკა მახარაძე (მოგვიანებით შემოგვიერთდა), ნანი ჩიქვინიძე, ეკა ჩხეიძე, ნატო მურვანიძე, ანუკა მურვანიძე, ნიკა თავაძე, ივიკო მახარაძის მეუღლე – ნინო, კოტე მახარაძე -უმცროსი, დათა თავაძე და მედეას სხვა შვილთაშვილები. ტკბილ სუფრასთან ქალბატონ მედეას გვერდს ლიანა ასათიანი და ნატა მურვანიძე უმშვენებენ, იუბილარი ქალბატონი ნატას უპროტესტებს – მთელი ცხოვრება კაცები თავს დამტრიალებდნენ, ნიკა მაინც დამისვი ახლა გვერდით…ნატა ღიმილით უცვლის ადგილს ნიკას. ეკა ჩხეიძე ვერბალურ პრეფერანსს კურიოზით იწყებს.
ეკა ჩხეიძე: ტატა, რადიოში მქონდა პირდაპირი ეთერი, ვყვები ათას რამეს, როგორ დაგყავდი რეპეტიციებზე, ვიხსენებ მიშა თუმანიშვილს, მოვყევი მიშამ რომ მითხრა, ეგ მედიკოს სიცილიაო და ამ დროს რეკავს მსმენელი, ქალბატონი მედიკო ჩვენთვის რა იყო და, თაობა დაიზარდა და მე აქედან მადლობებს ვუხდი, აგრძელებს, ჩვენ ქალაქში არ ვიყავით,რომ ჩამოვედით, გავიგეთ რომ გარდაიცვალა და… ვიფიქრე რაღა ვქნა, ერთი კვირაა არ მინახია… მე ვუთხარი, ქალბატონო, მედიკო ცოცხალია და კარგად არის, სულ მალე ოთხმოცი წლის ხდება მეთქი, როგორ ქალბატონო მედეა ჯაფარიძე…. გადაცემა მიდის 40 წუთი, არა ჯაფარიძეზე არა, ჩახავაზეა ლაპარაკი-მეთქი…
მესამე აბზაცი
რეზო შატაკიშვილი: ქალბატონო მედეა, საიუბილეო განწყობა როგორი გაქვთ?
მედეა ჩახავა: იცი რა, დღეს შენ შემიქმენი ძალიან ბედნიერი განწყობილება – ჩემს გარშემო ჩემი უახლოესი ადამიანები არიან, რა თქმა უნდა ყველა არა, იმიტომ რომ ჩემი ოჯახი, მოგეხსენება რამხელაა, ბევრი გვაკლია, მაგრამ მადლობა ღმერთს, რომ საქმეში არიან და ამიტომ არ არიან დღეს აქ. ისე ოჯახშიც გვიჭირს ერთად თავმოყრა, თუ სასწაული მოხდა და თავი მოვიყარეთ, ვერც ვეტევით სახლში. რომ გითხრა რომ 80 წლის გავხდი და რაღაცას ვგრძნობ, არა, მე მგონია რომ ეს სხვაზეა ლაპარაკი, ვერ წარმოვიდგენ ვერაფრით. კი ასეო ისეო, გილოცავთო, მაგრამ რა ვქნა, არ მოდის ეს შეგრძნება. როგორ გგონია, თავს როგორ ვგრძნობ? როგორც 50 წლის ქალი, მე და მაკა, მე და ნანა ტოლები ვართ, ესენი კი ჩემი მეგობრები არიან. საერთოდ, ალბათ მარტო მე არ ვარ ასე. თუ ადამიანი, ღვთის მადლით, ჯანმრთელად არის და კიდევ რაღაცას აკეთებს, ეს არის ყველაზე დიდი ბედნიერება და ამიტომ ალბათ ვერ ვგრძნობ წლების სიმრავლეს. ან რა საჭიროა ამის გრძნობა, რა აზრი აქვს რამდენი წლის ხარ, როგორა ხარ – ეს არის მთავარი. გმადლობთ, კარგადა ვარ, ყველას ვუსურვებ რომ ეს პასუხი ჰქონოდეს ჩემს ასაკშიც და საერთოდაც. ახლა შეიძლება ვერ ვთქვა “მადლობთ, კარგადა ვარ”, მაგრამ მადლობთ, არა მიშავს, ისე რა, როგორც ყველა, ახლა ასეა მოდაში. სულ არ მინდა ამ წლებზე ლაპარაკი, როგორც გამოვიყურები ისე ვარ. რამდენი წლის ვარ, შენ შეაფასე ახლა. შენ თქვი, რამდენი წლისა ვარ. იცი რეზო, ისე უცბად გაირბინა დრომ, ყველაფერმა, იმ დროიდან დაწყებული ჩემო ლიანა, როცა შენ შეგტრფოდი, შენზე დიდი, რა თქმა უნდა, როცა “სააკაძეს” იღებდნენ და მე შენი “პადრუჟკა” რომ ვიყავი, ერთ რეპლიკას გეუბნებოდი და რა ძვირფასი იყო ის ფრაზა ჩემთვის, მონტაჟს ემსხვერპლა შემდეგ ეს რეპლიკა. აი, ჩემო კარგო, რაღაც-რაღაცები ჩაბეჭდილია ცხოვრებაში, მაგრამ მე არა ვარ ის პიროვნება, რომ უკან მოვიხედო და აჰ, რა დრო იყო, ოჰ, რა დრო იყო… რაც იყო, იყო, წავიდა და ახლა… აჰ და ოჰ რომ ვიძახო რა ეშველება, ამიტომ რაც იყო, მადლობა ღმერთს, ბედნიერი ქალი ვარ იმისთვის რაც იყო. ძალიან მძიმე წამებიც იყო ჩემს ცხოვრებაში, მაგრამ ესეც, ალბათ, აუცილებელი იყო, ყოველ შემთხვევაში მე მინდა დღეს დღევანდელი დღით ვიცხოვრო და ვიოცნებო ხვალინდელზე. დღევანდელი დღე ბედნიერი მაქვს,ხვალინდელზე ვიოცნებებ, რომ უკეთესი იყოს.
რეზო: ასეთი ოპტიმიზმი დღეს ახალგაზრდებს გვეუცხოება.
მედეა: ვერ გაგიგიათ, რატომ ვარ ასეთი ხასიათის?..
რეზო: არ გშურთ ქალბატონი მედეას ასეთი ხასიათი?
ნანი ჩიქვინიძე: ჩვენც გადმოგვდო ეს შემართება. უიმედობა, როგორც ასეთი, ჩვენს დიდ ოჯახში არ არსებობს.
მედეა: მოვნათლე, მოვნათლე…
ნანი: საერთოდ, როცა ადამიანი უიმედობას იჩემებს, მე მგონია რომ კეკლუცობს, იმედი – ეს არის აუცილებელი ატრიბუტი სიცოცხლისთვის.
მეოთხე აბზაცი
მედეა: მართალია. რეზომ ეს შეხვედრა მე მომიძღვნა და პრიორიტეტი მე მომაკუთვნა, მე მაინც მინდა დავიწყო რეზოთი. რეზო არის თავი და თავი ამ ლამაზი ამბის. დიდი მადლობა მინდა ვუთხრა რეზოს, “დილის გაზეთს”. რეზო რომ გავიცანი, სულ ჭყინტი იყო, ნიჭიერი, მაოცებდა თავისი მისწრაფებით – ეკეთებინა კარგი საქმე, თავისი საქმის საოცარი სიყვარულით, თავისუფალი პრესა ჰა და ჰა ისახებოდა, როგორ უყვარდა, როგორ ოცნებობდა… ასე, ჩემო რეზო, ბოლოში ყველა სვამს, დავთვრები და ვეღარ დავლევ…შენც ჩემი შვილიშვილი ხარ, ჭყინტობიდან გიცნობ. ამასწინათ დამირეკა, სად იყავი რეზო, სად დამეკარგე-მეთქი, ცოტა ხანი ამერიკაში ვიყავიო, გაიზარდა…გულწრფელად მოხიბლული ვამბობ ამას, დარწმუნებული ვარ, ჩემი შვილიშვილებისთვისაც ასე იქნება და ძალიან გამეხარდება თუ ასევე ახლოს იქნები მათთანაც, მომავალი თქვენია.
მკითხველს ვთხოვ, ეგოცენტრიკად ნუ მიმიჩნევს, დამინდოს. ეს ქალბატონ მედეას სურდა დაერღვია შაბლონი, თუმცა რომ გითხრათ, არ გამიხარდა-მეთქი, არ ვიქნები გულწრფელი. ქალბატონი მედეას ნათქვამი სადღეგრძელოს შემდეგ, რატომღაც მემადლიერებიან ამ სიყვარულისთვის, მე კი მგონია, რომ შენს სიყვარულზე ძვირფასი ისაა, როცა ამ სიყვარულის უფლებას გაძლევენ. მე კი მედეა ჩახავას ვადღეგრძელებ, როგორც დიდი არტისტული დინასტიის დედამთავარს, რომელმაც საჯაროდ, სცენასა თუ ეკრანზე, ატარა ეთნოსური ხიბლი, მუხტი.
ლიანა ასთიანი: ბევრი მეგობარი ჰყავს მედიკოს, მაგრამ…
მედეა: იქაც არის გამორჩეული.
ლიანა: მიმაჩნია, რომ ბევრზე დიდი ხნის მეგობარი ვარ და იმთავიდან, როდესაც გამოჩნდი სცენაზე, შენი თაყვანისმცემელი ვარ. ეს იმიტომ არა, რომ პიროვნულად მიყვარხარ, სიყვარული მე ჩემი შვილების ობიექტურ შეფასებაშიც ვერ მიშლის ხელს. მედეას თაყვანისმცემელი მთელი საქართველოა. მედეა, ძალიან ცოტა ხანი მახსოვს ჩემი ცხოვრების,როცა შენ არ იყავი ჩემს არეალში და არ ვიყავი შენი თაყვანისმცემელი და შენზე შეყვარებული პიროვნულად. ჰოდა ასე რა, ყველაფრით მდიდარი ხარ, კარგად იყავი, ჯანმრთელად, რაც მთავარია.
ნანი ჩიქვინიძე: მედეას განუმეორებლობა მის მიტევების უნარშია, მასთან არ რჩება წყენა, მას ძალუძს არც ახსოვდეს რა აწყენინეს, მიუხედავად იმისა რომ ფანტასტიკური მეხსიერება აქვს, საზოგადოდ. ტატა, შენ შინაგანად ხარ მდიდარი, და ამიტომაც ხარ დღესაც ასე ლამაზი. ასეა, მხოლოდ ღვთით ნაბოძებ სილამაზეს დრო შლის, თუ მისი მატარებელი სულიერად არ არის ლამაზი.
ანუკა მურვანიძე: დიდი მადლობა, ტატა, რომ არსებობ, დიდი მადლობა იმ სითბოსთვის, რაც შენგან მიგვიღია, მახსოვს რამხელა ბედნიერება იყო შენთან მოსვლა, არა მხოლოდ იმიტომ რომ ყველაფერი შეგვეძლო გვეკეთებინა, მახსოვს როგორ გიფუჭებდი პარფიუმერიას…
ნატა მურვანიძე: იმ დროიდან თხიპნაობს…
ეკა: ტატა, დღეს რომ მსახიობი ვარ, ნამდვილად შენი დამსახურებაა, ერთხელ მითხარი კიდეც – შენ ჩემი ძარღვის გაგრძელება ხარო… გმადლობ!
რეზო: ქალბატონო ეკა,
ეკა: ქალბატონო არაა…
რეზო: კარგით, ეკა, “დილის გაზეთიდან” თქვენთან იყო ერთ-ერთი შტატგარეშე კორესპოდენტი, რომელმაც შემდეგ რედაქციაში მოიტანა ინტერვიუ. პირველი შეკითხვა ასეთი იყო – რატომ აირჩიეთ მსახიობის პროფესია. იმ დღეს მორიგე რედაქტორი ვიყავი, გავთავხედდი, ავდექი და ინტერვიუ გადავაკეთე,- “ჰკითხო მედეა ჩახავას შვილიშვილსა და თემურ ჩხეიძის ქალიშვილს, რატომ გახდა მსახიობი, ელემენტარულად თავხედობაა”.
მეხუთე აბზაცი
რეზო: ნატო თქვენ არ ადღეგრძელებთ ქალბატონ მედეას?
ნიკა თავაძე: ეს კორდელიაა, რა საჭიროა…
ნატო: გახსოვს ტატა ზინა კვერენჩხილაძის ქმარი რომ გეძებდა?
მედეა: როგორ არა, დარეკა ივიკოსთან, ივიკომ უთხრა სახლში არ არის, ალბათ, თემურთან არისო, თემურთან დარეკა, ალბათ მაკასთან არისო, გადაირია კაცი, მედეაა თუ მეფე ლირიო. ლირისგან განსხვავებით, სახლიდან არც ერთს გავუშვივარ.
რეზო: ნატო, მედეას შემოქმედებიდან, როგორც მსახიობს რომელი როლი გაღელვებს?
ნანი: არ უნახია ნატოს მედეა სცენაზე, არ უნახია.
ნატო: როგორ არ მინახია, “გუშინდელნი” ნანახი მაქვს, “პეპოს” რეპეტიციებზე აივანზე ვიჯექი, მახსოვს, სხვანაირად მახსოვს.
რეზო: ამის გარდა, ჩანაწერებიც ხომ არსებობს?
ნანი: სამწუხაროდ, არ არის შემორჩენილი ფირზე მედეას საუკეთესო როლები თეატრში. მაშინ არ იყო ვიდეოგადაღება, მაგალითად, “როცა ასეთი სიყვარულია” არ არის ჩაწერილი.
რეზო: რადიოჩანაწერი ხომ არის?
მედეა: არაფერი არ არის.
რეზო: ნატო, მაშინ ასე ვთქვათ, რომელი როლის თამაშს ისურვებდი მედეას რეპერტუარიდან?
ნატო: არ ვიცი, არ მიფიქრია…
ეკა: ტურა-მ-ე-ლ-ააა
ნატო: არა, არ მიფიქრია ამაზე, ერთადერთი, რაც მართლა კარგად მახსოვს, ეს არის “პეპოს” რეპეტიციები. პატარა ვიყავი, აივანზე ვიჯექი ხოლმე. მე საერთოდ არ მინდოდა მსახიობობა, არ ვუყურებდი ამ რეპეტიციებს, როგორც ჩემს მომავალ პროფესიას, რომ შეყვარებული ვარ თეატრზე და სცენაზე მინდა რომ აღმოვჩნდე. უბრალოდ, ეს იყო ცხოვრების შემადგენელი ნაწილი.
ეკა: უბრალოდ, ვერსად დაგტოვეს, თქვი...
ნატო: ეგეც თავისთავად. მახსოვს მედიკოს, ეროსის და დოდო ალექსიძის ტრიო. რა ხდებოდა იქ, მერწმუნეთ, არავის გინახავთ ისეთი “პეპო”, ფეხზე ვეღარ იდგნენ, იხოცებოდნენ სიცილით.
ამ დროს უზარმაზარი თაიგულით შემოდის მაკა მახარაძე, მეგობრებთან ერთად, რომელთაც ქალბატონი მედეა შვილობილებად იხსენიებს. მაკა უსწორებს -შვილები. მაკა მახარაძეს “ჰეპი ბერს დეი თუ იუ”-ს სიმღერით შემოჰყვნენ მედეას შთამომავლები, რომლებიც “მაიკოს” ეზოში ონავრობდნენ.
მეექვსე აბზაცი
რეზო შატაკიშვილი: იქნებ გაიხსენოთ, როგორ ხვდებოდა ქალბატონი მედეა ამ დიდ ოჯახში ახალი ოჯახების შექმნას, შვილიშვილების გათხოვებას?
ნანი ჩიქვინიძე: ვინ ეკითხებოდა მედეას…
ნატო მურვანიძე: პირდაპირ სიძეების შეყვარებაზე გადადიოდა.
მედეა ჩახავა: არასოდეს ვყოფილვარ ჭკუის მასწავლებელი, თვითონ უნდა ასწავლონ ერთმანეთს ჭკუა, უბრალოდ, მოხარული ვარ მათი ბედნიერების.
ლიანა ასათიანი: თვითონ, თორემ შენ რაც უნდა ურჩიო…
ნანი: ბედნიერებაა, უცხო სხეულებიც რომ ერთი ჭკუის, ერთი აზრის, ძირითადად, ერთ ენაზე მოსაუბრე ადამიანები შემოვიდნენ ჩვენს ოჯახში.
მედეა: მე და ნინუკა ერთად ვცხოვრობთ, ეს სულ სხვა რაღაცაა, სტუმრად რომ მოვლენ შენთან – სულ სხვა. ნინუცა სხვა პროფესიისაა, მაგრამ მის სპეციალობას ჩემთვის პრობლემა არასოდეს შეუქმნია, რჩევის გარდა, რომელი წამალი უნდა მივიღო. ნინუკას ჩემგან რაღაცა, ალბათ, სწყინს, მაგრამ ეს ის ადამიანია, რომელსაც შეუძლია, ამას მოერიოს და არ გახადოს ტრაგედიად. ნინუკას გამოვყოფ, რადგან ერთად ცხოვრება პატარა ამბავი არ არის.
ნატო: ნინუკა, საერთოდ, არაჩვეულებრივი ადამიანია, როგორ შეიფერა?..
მედეა: ჩემს ხელში გაიზარდა.
ნატო: ნინუკა, რამდენის იყავი?..
მედეა: შემომატებულ წევრებშიც გამიმართლა, ამაშიც ბედი მაქვს.
ნატო: იცი, რა მინდა მოვყვე, მეცხრე კლასში ვიყავი, მედეამ რომ ლონდონიდან ჩამოიტანა თეთრი, ძვირფასი, უამრავმაქმანიანი ქსოვილი.
მედეა: მეტრში 30 სტერლინგი მივეცი, ჩემთვის დიდი ფული იყო.
ნატო: მედეამ გამოაცხადა, ამისგან საქორწინო კაბა უნდა შეგიკეროთ და ყველა შვილიშვილი იმ კაბით უნდა გაგათხოვოთო. მე და ეკა თითქმის ერთდროულად გავთხოვდით, არც ერთს შეგვიკერავს იმ ნაჭრით კაბა.
ეკა: ყველა შარვლებში გავთხოვდით.
ნატო: არა, მე ბოლოს ჩამომიტანეს კაბა.
მედეა: ისევ ისე მიდევს ის ნაჭერი, მაგას ვინ ჩივის, ძვირფასი გვირგვინიც ჩამოვიტანე, იმაზეც წიხლი მიკრეს…
მეშვიდე აბზაცი
მაკა მახარაძე: ბაზარში ვარ, ვიყიდე ყველი, გამყიდველი ქალი მეძალავება – სულუგუნიც იყიდეო. არ მინდა ამდენი, ვეუბნევი. ნახევარ კილოს მოგცემო, გადამეკიდა, თუ არ მოგეწონება, აქ ვდგავარ ყოველთვის, ხალი მაქვს აგერ, შუბლზე, მეგრელი ქალი ვარო. მეც მეგრელი ვარ სანახევროდ, დედა მყავს მეგრელი-მეთქი, ვუთხარი. საიდან არისო, სერგიეთიდან-მეთქი. ოჰ, მეც იქვე ვარ ბანძიდან, რა გვარის ქალია დედაშენი, მეკითხება. ჩახავა-მეთქი. როგორი არტისტია ის მედეა ჩახავა, კაცო! მეუბნება. დედაჩემია-მეთქი, ვუმტკიცებ. რას ლაპარაკობ… არ დაიჯერა. ეკას რომ ეთქვა, ულაპარაკოდ დაიჯერებდნენ. ბოლოს, მთლად არ გამწირეს, დამიჯერეს. ჩვენ დიდი სიყვარული გადაეცი, თუ მისი გოგო ხარო. თუ ხარო…
ნანი: ფასი თუ დაგიკლო მედეას ხათრით?
მაკა: არა, ამ ფონზე აღარც დამიწყია ვაჭრობა.
მერვე აბზაცი
მაკა: დათა მეუბნება, რა არის, რა იშვიათად დავდივართ ტატასთანო. რა ვქნა, არ გამოდის-მეთქი. იცი, როგორ მიყვარს ტატა, შენ ისე არ გიყვარსო. დათა, ხომ იცი, ვერ გავზომავთ სიყვარულს-მეთქი. ჰოდა, მე ასე მგონია, შენ ისე არ გიყვარს, როგორც მეო.
ნანი: ბავშვებს დედაც უყვართ, მამაც, მაგრამ “თიში” სჭირთ ბებიებსა და ბაბუებზე, ასევე პირიქით.
ლიანა: მე არანაირი “თიში” არ მჭირს.
მაკა: ნინო რომ აქ იყო, პატარა, არ გქონდათ “თიში”?
ლიანა: ნინი? არა, მე ჩემს შვილებზე მჭირს “თიში”.
მედეა: რასაკვირველია, მაგრამ პატარებს ჭკუიდან გადავყავარ.
ლიანა: მასე, ლეკვი რომ ლეკვია, შეიძლება, იმან გადაგიყვანოს ჭკუიდან.
მეცხრე აბზაცი
რეზო: ქალბატონო მაკა, ქალბატონი მედეა ამბობდა, მე და მაკა ტოლები ვართო.
მაკა: ყოველ შემთხვევაში, 80 წლის არანაირად არ არის. გარეგნობას არ ვგულისხმობ, უნიკალური მეხსიერება აქვს, მე ვსვამ “ბილობილს”, იმიტომ, რომ მჭირდება, დედას არ სჭირდება.
ნანი: მეც მომიტანეთ ეგ “ბილობილი”, არ შეიძლება?
ეკა: “ბილობილი” იცი, რომელია? – რეკლამაში შარვალი რომ რჩება.
ლიანა: ბიძაჩემი 90 წლის იყო, სადოქტორო დისერტაცია რომ დაიცვა.
მაკა: ვაიმე, გავგიჟდი.
მედეა: და სახლის შენება რომ დაიწყო.
ლიანა: გინესის წიგნშია შესული. სიგარეტი არ გაუგდია ხელიდან, ღამეც კი ეწევა. ახლახან გაათხრევინა 500 მეტრის სიღრმის ჭა. ახალგაზრდობაში ოთხმოცის კი არა, ორმოცდაათი წლის ადამიანი ჩამოწერილი მეგონა. იყო დრო…
მაკა: ყველგან ვამბობ ამაყად, რომ მედეა ოთხმოცის ხდება. ისეთი რეაქცია აქვს ყველას?! გუშინ მერაბ თავაძე ვერაფრით დავაჯერე, არ არსებობს, იმატებსო.
ნანი: მაკა, იცი რა მაგიჟებს, ხანდახან ეკრანზე ისე ვჩანვარ, გამოსვლა აღარ მინდა.
მედეა: მეც აღარ მინდა.
ნანი: კარგი, ტატა, რას ლაპარაკობ, ზოგჯერ ისე კარგად გიღებენ.
მეათე აბზაცი
რეზო: ქეთო ტაბაღუა როგორ არის, ქალბატონო მედეა?
მედეა: გმადლობ, კარგად. მიხარია რომ გამიხსენა კოკა ყანდიაშვილმა, გაახსენდა, რომ მე ვარ მსახიობი, რომ მე არაფერს ვაკეთებ – არა ვარ თეატრში, არსად, ალბათ, ისიც, რომ მე ვარ ნახევრად მშიერი. ძალიან მადლობელი ვარ მისი, ამ როლმა ისევ დამაახლოვა მაყურებელთან. მაყურებელს, თურმე, კიდევ უხარია ჩემთან შეხვედრა. სისულელეს ვამბობ ეკრანიდან თუ სიბრძნეს, რა თქმა უნდა, მაინც გულმოწყალედ მიყურებს და ეღიმება. ზოგი, ალბათ, ფიქრობს, საწყალი რა როლს თამაშობსო. მე ასე არ ვფიქრობ, ამაყად ვასრულებ ამ როლს, როლებს ჩემს ასაკში არ არჩევენ.
რეზო: მაყურებელი მინდა დაგილოცოთ, ქალბატონო მედეა.
მედეა: ჩვენი ხელობა უმაყურებლოდ წარმოუდგენელია. მადლობელი ვარ ჩემი მაყურებლის იმ თანადგომისთვის, იმ თანამონაწილეობისთვის ჩემს სპექტაკლებში, იმ აუარებელი სიხარულისთვის, რაც მე მათგან მიმიღია ცხოვრებაში. გაოცებული ვარ მათი ჩემდამი სიყვარულით. ჩემი შვილები მეუბნებიან, დედა, ბაზარში იარე, უფასოდ გაძლევენო.
მაკა: ვეხვეწებით, მაგრამ რა გინდა, არ დადის.
ლიანა: ბაზარში კი არა, პურზე არ ჩადის, მე მეუბნება, რა არის, ბაზარში რომ დადიხარო.
მედეა: იმ დღეს ნინუკამ შემათრია მაღაზიაში.
მაკა: მერე, ხომ კარგი იყო?
მედეა: გადასარევი ჯემპრე მაჩუქეს.
ლიანა: კარგი, კაცო…
მაკა: იარე, იარე.
მედეა: იშვიათად რომ დავდივარ, იმიტომ მასაჩუქრებენ, ყოველდღე რომ ვიარო…
ნანი: თემური და გოგი ქავთარაძე გორში იყვნენ, გოგიმ უთხრა, წამო, ბაზარში შევიდეთ, კაპიკებში მოგვცემენო. ქართლელები ხომ საშინელი დამწვრები არიან, “შენ გენაცვალე, შენა, რა კარგი ბიჭები ხართ”… სამმაგ ფასში მიჰყიდეს.
მედეა: კაცები რომ იყვნენ, იმიტომ.
რეზო: მაყურებლისთვის ერთი სიხარულია, ქუჩაში მსახიობს შემთხვევით რომ გადაეყრება.
მედეა: ჩვენს პროფესიას ახლავს ასეთი ბედნიერება.
ნანი: მაგას მაინც კინო და ტელევიზია აკეთებს.
ლიანა: კინო ვეღარ ახერხებს.
მედეა: ლიანა, ძველ ფილმებს რომ აჩვენებენ, აუცილებლად მოსდევს ზარები.
ეკა: იმიტომ, რომ აჩვენებენ ტელევიზიით. თეატრი ხომ, საერთოდ…
რეზო: რატომ, თეატრს სტაბილურად დაუბრუნდა მაყურებელი.
ეკა: გასაგებია, მაგრამ უცბად ისეთი ვინმე გეტყვის, რომ საერთოდ არ ვყოფილვარ თეატრში…
მეთერთმეტე აბზაცი
ლიანა: ნანი, ერთი-ორი სიტყვით, ამერიკული შთაბეჭდილებები გაგვიზიარე…
ნანი: ვნახე “მოთამაშე”, დოსტოევსკის მიხედვით.
ლიანა: მარინის თეატრის ეს დადგმა მოსკოვში, დიდ თეატრში ვნახე.
ნანი: ეს სრულიად სხვა სპექტაკლია, სრულიად შეიცვალა დეკორაცია, ვიზუალურმა მხარემ რადიკალურად შეცვალა სპექტაკლი, უზარმაზარი მაგიდაა სცენაზე, მოთამაშეები ჩანან, როგორც ვირთხები, მერე იზილებიან ერთმანეთში, მაგიდაზე მოძრაობენ, ორგიასავით აწყობენ.
ლიანა: “მეტროპოლიტენთან” იქვეა “ევერი ფიშერ ჰოლი”, იქ არის ლექსოს საკონცერტო. ახლა რა მიუზიკლი გადის?
ნანი: “ლაიფ სითი”.
ლიანა: არ ნახე, მერე?
ნანი: ვერ მოვახერხე.
ლიანა: ბროდვეიზე აღარ გადის “ქეთს”?
ნანი: უკვე მოხსნეს, იუბილე გადაუხადეს და მოხსნეს.
მაკა: აღარ არის დრო, რამდენი წელი გადიოდა…
ეკა: იცვლება, მაკა, შემადგენლობა.
მაკა: ბროდვეიზე გადიოდა რომელიღაც მიუზიკლი, რომელშიც ერთი მსახიობი გამოდიოდა შიშველი. წარმოიდგინე, წლების მანძილზე, ყოველდღე გამოდიოდა შიშველი.
ეკა: მაკა, იმ მსახიობს იმდენს უხდიდნენ, შიშველი კი არა…
ნანი: მაკა, “ბალეტ სიტი”-ში ვნახე ფანტასტიკური საბალეტო სპექტაკლი, ვამბობდი კიდეც, მე რა მინდა აქ, მაკა უნდა უყურებდეს- მეთქი. “მეტროპოლიტენ ოპერაში” ვნახე “ტრისტანი და იზოლდა”, ლივაინი დირიჟორობდა. დრამაზე მინდოდა წასვლა და ყველამ ერთხმად მითხრა, დროს ნუ დაკარგავ, ზესტაფონის თეატრი მოგენატრებაო. საშინელი მდგომარეობაა, ახლა მთელი მოძრაობაა დიდი მსახიობების, რომ ნიუ-იორკში დრამის ერთი ხეირიანი თეატრი დაარსდეს.
რეზო: ბროდვეიზე თეატრები ისეა ჩამწკრივებული, როგორც ჩვენთან “ბუტკები”.
ეკა: თან ისე, დიღომში რომ არის.
მეთორმეტე აბზაცი
მაკა: რეზო, მიხარია, რომ ასე ლამაზად გაიხსენე დედა, შეიძლება, ასეთი რამ აზრად მოგივიდეს და არ გააკეთო, ან ვერ შეძლო, მადლობ ამისთვის, შენ და “დილის გაზეთს”.
მეცამეტე აბზაცი
მედეა: მე არ ვიცი, კონკრეტულად ვინ არის ჩემი მაყურებელი. გუშინ მირეკავს ქალბატონი და მიხსნის სიყვარულს, თეატრალური ინსტიტუტის სპექტაკლებიდან მოყოლებული, არ გამომიტოვებია თქვენი არც ერთი სპექტაკლიო, ” ესპანელი მღვდელი”, “როცა ასეთი სიყვარულია” 32-ჯერ ვნახეო.
ლიანა: მოცლილი ყოფილა.
მედეა: იცითო, ამ ხნის ქალი ვარ და ასე ცოცხლად ვატარებ თქვენდამი სიყვარულსო. ამ ქალის არსებობა ამდენი ხანი მე ხომ არ ვიცოდი, ახლა მითხრა შეწუხებულმა, ალბათ, თქვენი იუბილე ჩატარდება, როგორ მოვხვდეო.
ეკა: ნუ ნერვიულობ-თქო, ვერ უთხარი?
მედეა: დავაწყნარე, არაფერი ტარდება-მეთქი. ვერ დავაჯერე, რომ ჩემი იუბილე არ იმართება. მე განებივრებული ვარ მაყურებლის სიყვარულით. იცი, ამას ვერ შევეჩვიე, ყოველთვის ისე აღვიქვამ, როგორც ახალ რაღაცას. აი, რა მაახალგაზრდავებს მე, მათგან შეშხაპუნებული დოპინგი, რომელიც აკრძალული არ არის – რაც მეტი იქნება, უკეთესია.
Like this:
Like იტვირთება. . .
რეზო შატაკიშვილის ბლოგი 