გაივლის თუ არა ტესტს კულტურის ახალი მინისტრი?
ანთაძემ თეატრიდან გაუშვა ათეულობით მსახიობი, რეჟისორი და ორი გოჭი!
რეჟისორები თუ ადრე „ჩადგმით“ იყვნენ თეატრში, ახლა ხაშლამასავით „ჩამოტარებით“ არიან – ქართული თეატრის ქელეხში
გამოქვეყნდა “პრაიმტაიმში” 2012 წლის 29 ოქტომბერს.
რეზო შატაკიშვილი
ახალი ხელისუფლება აცხადებს, რომ მის წინამორბედს არაერთი დანაშაული, შეცდომა აქვს დაშვებული. შეცდომების არსებობის ფაქტს არც წინა ხელისუფლება უარყოფს.
ახალი ხელისუფლება იმასაც აცხადებს, რომ ეს შეცდომები უნდა გამოსწორდეს. სამართლიანობა უნდა აღდგეს. შექმნილი რეალობა უმწვავესი გამოწვევის წინაშე აყენებს კულტურის ახალ მინისტრს გურამ ოდიშარიას. მეტიც, მას ტესტის გავლა მოუწევს – ყველაზე თვალნათლივ ეს მისი გადაწყვეტილებიდან გამოჩნდება – თუ რას მოიმოქმედებს მოზარდმაყურებელთა თეატრთან დაკავშირებით, აღადგენს თუ არა სამართლიანობას, კანონიერებას თეატრში, სადაც აგერ უკვე ხუთი წელიწადია სრული განუკითხაობა სუფევს. „მოზარდის“ (როგორც ამ თეატრს დღემდე უწოდებენ. ოფიციალურად მას ნოდარ დუმბაძის სახელობის ცენტრალური საბავშვო თეატრი ჰქვია) საკითხი აქტუალურია არა მხოლოდ დაშვებული აურაცხელი უკანონობის გამო, აქტუალურია იმიტომ, რომ საქმე ეხებათ ბავშვებს – ადამიანი ბავშვობიდან უნდა მიეჩვიოს თეატრში სიარულს, გაუჩნდეს ეს მოთხოვნილება. საბავშვო თეატრი კი აგერ უკვე ხუთი წელიწადია ჩვენს თვალწინ ნადგურდება, და წამით არ ვუფიქრდებით რა ელის საერთოდ თეატრს, სადაც ხვალ უთეატროდ გაზრდილი ბავშვები მოვლენ, ან დღევანდელი „მოზადის“ სპექტაკლებზე აღზრდილები – ეს თეატრი, სახელდახელო, ყოველგვარ მხატვრულ ღირსებას მოკლებული სპექტაკლებით, გეგმაზომიერად აძულებს ბავშვებს თეატრს.
ამ თეატრს პრობლემები აქვს სამართლებრივი თვალსაზრისითაც და შემოქმედებითადაც. ეს პრობლემები მაშინ დაიწყო, როცა თეატრში მიხეილ ანთაძე მივიდა მმართველად – 2007 წლიდან. იმ დღიდან მოყოლებული ეს თეატრი გამბულ სკანდალებშია. თეატრალურ სამყაროში სკანდალი არავის უკვირს, მაგრამ ამ თეატრმა მოხსნა ყოველგვარი რეკორდი. და ეს ფაქტი ცნობილი იყო მთელი თეატრალური სამყაროსთვის, მთელი იმჟამინდელი ხელისუფლებისთვის… მიხეილ ანთაძემ მისვლისთანავე გაანთავისუფლა რეჟისორები, რომლებმაც სასამართლოს მიმართეს და მოიგეს კიდეც პროცესი (მაგრამ დღემდე არ შესრულებულა ეს გადაწყვეტილება… ამაზე ქვემოთ), თეატრიდან ბოლოს გაშვებული ათეულობით მსახიობი დღესაც უჩივის მას სასამართლოში, მანამდე თეატრიდან გაუშვა 15 მსახიობი, მაშინდელ სამხატვრო ხელმძღვანელთან, გიგა ლორთქიფანიძესთან შეუთანხმებლად, რის შემდეგაც გიგა ლორთქიფანიძემ დატოვა კიდეც პოსტი…
ის რაც დღეს „მოზარდში“ ხდება, შედეგია იმ უხეირო, ყოვლადმანკიერი მოდელისა, რომელიც ბოლოს, 2006 წლიდან დაკანონდა სახელმწიფო თეატრებში: კულტურის სამინისტრო ნიშნავს თეატრების მმართველს. სამხატვრო ხელმძღვანელის ყოლა „ფაკულტატურია“ – უნდათ დანიშნავენ, უნდათ არ დანიშნავენ. რაც შეეხება მთავარ რეჟისორს, ის მხოლოდ იმ შემთხვევაში შეიძლება ჰყავდეს თეატრს, როცა არც სამხატვრო ხელმძღვანელი არაა რეჟისორი და არც მმართველი.
ერთი შეხედვით, შეიძლება ვიფიქროთ, რომ თეატრებს დირექტორები ადრეც ჰყავდა და ახალი და სკანდალური არც არაფერი მომხდარა. სწორედაც რომ მოხდა! აბსურდი სახელიდან დაიწყო – „მმართველი“. „რეჟისორი“ ფრანგული სიტყვაა და ნიშნავს სწორედ მმართველს… სრულიად გაუგებარი ხდება რეჟისორის ფუნქცია თეატრში. დღეს, მოქმედი კანონმდებლობით, თეატრში საერთოდ სავალდებულოც აღარაა, რეჟისორების შტატში აყვანა – უნდათ აიყვანენ, უნდათ არ აიყვანენ და ცალკეულ სპექტაკლების დასადგმელად მიწვევაზე „ჩამოკიდებენ“ მის ბედს. რეჟისორები თუ ადრე „ჩადგმით“ იყვნენ თეატრში, ახლა ხაშლამასავით „ჩამოტარებით“ არიან – მე თუ მკითხავთ, ქართული თეატრის ქელეხში! თეატრის მთავარ რეჟისორს ნიშნავს მმართველი, სამხატვრო ხელმძღვანელთან შეთანხმებით. თავად, მმართველს და სამხატვრო ხელმძღვანელს, ორივეს თანამდებობაზე ნიშნავს კულტურის სამინისტრო. სწორედ აქ მარხია ძაღლის თავი. თეატრის დირექტორს, ამ კანონამდეც სამინისტრო ნიშნავდა, მაგრამ სამხატვრო ხელმძღვანელის წარდგინებით და მასთან შეთანხმებით. ახლა რა ხდება?
ვარიანტი პირველი: თეატრს მხოლოდ მმართველი ჰყავს და მთელი ძალაუფლება მის ხელშია აკუმულირებული. თეატრს რეალურად პატარა დიქტატორი ჰყავს. არადა, თეატრი პატარა სახელმწიფოა და როგორც სახელმწიფოში, აქაც აუცილებელია ძალაუფლების გადანაწილება. დგამენ რასაც უნდა, ფულს ხარჯავენ რაშიც უნდა…
ვარიანტი მეორე: თეატრს ჰყავს მმართველიც და სამხატვრო ხელმძღვანელიც. ერთმანეთს დაპირისპირებული ორი ფიგურა, ორივე ძალაუფლებას თავისკენ ექაჩება. არის ურთიერთბრალდებების კორიანტელი, ყველაფრის ერთმანეთზე გადაბრალება და რეალურად პასუხს არავინ აგებს…
ვარიანტი მესამე: მმართველი და სამხატვრო ხელმძღვანელი შეხმატკბილებულები მუშაობენ, მაგრამ ეს „შეხმატკბილებაც“ მანკიერებას აჩენს – შეთანხდებიან და როცა ვინმე რაიმეზე პასუხს სთხოვს, მხრებს იჩეჩავენ და თითს ერთმანეთისკენ იშვერენ. სამხატვრო ხელმძღვანელი მმართველთან გაგზავნის, მმართველი სამხატვრო ხელმძღვენელთან. მიდი და უარე მათ დუეტს გარს – როგორც აბდუშაჰილმა შუამთის მონასტერს.
სამივე ვარიანტი უვარგისია თეატრისთვის. როცა თეატრის დირექტორი სამხატვრო ხელმძღვანელთან შეთანხმებით ინიშნებოდა, ის იღებდა კიდეც პასუხისმგებლობას, მას ვერ გადააბრალებდა ვერაფერს, რადგან დირექტორის კანდიდატურა მისი შეთავაზებული იყო, დანიშვნა მასთან შეთანხმებული… სამხატვრო ხელმძღვანელი იღებდა სრულ პასუხისმგებლობას თეატრში მიმდინარე პროცესებზე. დირექტორი ანგარიშვალდებული იყო თეატრის წინაშეც, სახელმწიფოს წინაშეც და ყოველ ღონეს ახმარდნენ იმას, რომ რეჟისორებისთვის, მსახიობებისთვის ყველა პირობა შეექმნათ წარმატებული სპექტაკლების დასადგმელად და არა, როგორც ახლაა… იმის საილუსტრაციოდ, თუ რამდენად იძლეოდა ამ კანონით გაუქმებული მოდელი წარმატების შანსს, იმის გახსენებაც კმარა, რომ რუსთაველის თეატრმა თავისი დიდების ზენიტს მიაღწია მაშინ, როცა თეატრს ჰყავდა სამხატვრო ხელმძღვანელი, ან სარეჟისორო კოლეგია, ჰყავდა მთავარი რეჟისორი და ჰყავდა დირექტორები – დორიან კიტია, აკაკი ბაქრაძე.
თუ ახალ ხელისუფლებას უსამართლო და უვარგისი კანონების გასწორება სურს, ერთ-ერთი სწორედ ეს კანონია გასასწორებელი.
სწორედ, ეს იყო პირინციპულად მიუღებელი „მოზარდის“ მთავარი რეჟისორისთვის – ცნობილი საბავშვო რეჟისორისთვის, როდესაც მან მმართველის თანამდებობაზე გამოცხადებულ კონკურსში არ შეიტანა განაცხადი. იგივე მიზეზით, განაცხადი არ შეიტანა არც ნიკოლოზ ჯანდიერმა – „მოზარდის“ იმჟამინდელმა სამხატვრო ხელმძღვანელმა. ამ კონკურსში განაცხადი შეიტანა იმჟამინდელმა დირექტორმა ცისანა ჯანაშიამ. მაგრამ სამინისტრომ დანიშნა მიხეილ ანთაძე და დაიწყო ეს საბედისწერო ორომტრიალი.
მიხეილ ანთაძემ, დაინიშნა თუ არა მმართველად, გამოაცხადა საქათმეში 2 მამალი ვერ იქნებაო და მთავარი რეჟისორი გია კიტია თეატრიდან გაუშვა. ცალკე, ბრძოლა გამოუცხადა თეატრის სამხატვრო ხელმძღვანელს – ნიკა ჯანდიერს, რადგან მისი ფუქნციების შეთავსება თავად სურდა – აქაოდა, ზოგ თეატრში მმართველი სამხატვრო თეატრის ფუნქციასაც ითავსებსო. ფაქტობრივად შეითავსა კიდეც, მიუხედავად იმისა, რომ კულტურის სამინისტრომ სამჯერ დანინიშნა ნიკა ჯანდიერი სამხატვრო ხელმძღვანელად. ბოლოს 2009 წლის 1 იანვრამდე იყო დანიშნული, მისი მოხსნის უფლება ანთაძეს არ ჰქონდა და ვერც ხსნიდა, მაგრამ რა გინდა? კაბინეტიც წაართვა, ტელეფონიც, ბიძინა ივანიშვილის დახმარებაც მოუხსნა და ხელფასიც. აფიშებსაც თვითონ ანთაძე აწერდა ხელს, არადა, იმ თეატრის აფიშებს, რომელსაც სამხატვრო ხელმძღვანელი ჰყავს, ხელს სწორედ სამხატვრო ხელმძღვანელი უნდა აწერდეს… არც სპექტაკლის ჩაბარებაზე ეძახდა ჯანდიერს ვინმე, არც თათბირებზე. ანთაძე დასის წევრებსაც მასთან შეუთანხმებლად ყრიდა სამსახურიდან და შემოქმედებით მხარესაც ერთპიროვნულად განაგებდა. არადა, ამ უხეირო კანონითაც კი, თეატრის შემოქმედებით საქმიანობას წარმართავს სწორედ სამხატვრო ხელმძღვანელი, ისაა პასუხისმგებელი შემოქმედებით პროცესზე, სწორედ სამხატვრო ხელმძღვანელი წარუდგენს მმართველს წინადადებებს დასის წევრთა მოწვევა-განთავისუფლებაზე, მათი ხელფასის ოდენობაზე. სამხატვრო ხელმძღვანელთან შეთანხმებით უნდა დადოს მმართველმა შრომითი ხელშეკრულებები დასის წევრებთან. თვითონ, ერთპიროვნულად მხოლოდ ადმინისტრაციულ-ტექნიკური პერსონალის მიღება-განთავისუფლება შეუძლია. მაგრამ რას აკეთებდა ანთაძე?
მის მიერ, ერთპიროვნულად, ჯანდიერთან შეუთანხმებლად შედგენილ საშტატო განრიგში, პირველი მმართველი წერია, სამხატვრო ხელმძღვანელი სულ ბოლოს დამლაგებლების, „კაჩეგრების“ შემდეგ 228-ე ადგილზე. ის სკანდალური საშტატო განრიგი იმ მხრივაც საინტერესო იყო, რომ ჩამოთვლილი იყო შტატები, რაოდენობა და მითითებული არ იყო, ვის რა ხელფასი ჰქონდა, მხოლოდ ჯამი ეწერა: „სულ 18 504 ლარიო“. საქმე ისაა, რომ თეატრში ადრე 280 შტატი იყო და იმ 280 კაცზეც ზუსტად ეს თანხა იყო გამოყოფილი, ანთაძემ, მათი რიცხვი 228-ზე ჩამოიყვანა და სამსახურიდან გაშვებული იმ 52 საშტატო ერთეულის კუთვნილი ხელფასი დანარჩენებზე გადაანაწილა. როგორც ჩანს, სწორედ ეს არ სურდა გაშიფრულიყო კულტურის სამინისტროში, სადაც ეს განრიგი უნდა დამტკიცებულიყო. „როგორც ჩანს“ კი არა, ნამდვილად ასე ყოფილა, რადგან ხელფასებს ანთაძე პირადი შეხედულებისამებრ ანაწილებდა და ანაწილებს, პრინციპი გაუგებარია, არც კვალიფიკაციაა განმსაზღვრელი, არც სტაჟი, არც ის, ვინ როგორაა დაკავებული. როგორც უნდა, ისე ანაწილებსო – ამბობენ. „ხოშის“ მიხედვით. თეატრი თავის დუქანი ჰგონიაო.
ანთაძის ინიციატივით, თეატრს შტატში ჰყავს 4 მედიატორი და ერთიც გენერალური მედიატორი. („მედიატორი“ – შუამავალი, მომრიგებელი – ამ სიტყვას სხვა განმარტება არ გააჩნია). სამედიატორო სასამართლო გაგვიგია, ისიც იცით, რომ მედიატორი მომრიგებელია, მაგრამ თეატრში ვის ვისთან არიგებენ? მოდით და თქვენ გაიგეთ, რას აკეთებს თეატრში მედიატორი…
„მიხეილ ანათაძემ ჩათვალა, რომ მას შენობა კერძო მფლობელობაში გადაეცა, თავისი დასით, ადმინისტრაციით, ტექნიკური პერსონალით, ან საბავშვო თეატრი იჯარით აიღო და მას ისე ექცევა, როგორც კერძო მესაკუთრე – რასაც უნდა იმას აკეთებს, თავისი ოჯახის წევრებით: მეუღლით, შვილებით, ნათესავ-მეგობრებით, მათთან დაახლოებული ადამიანებით. ამიტომაცაა, რომ ასე უხეშად იქცევა ახალგაზრდა ადმინისტრატორიც, მასაც ხომ მამამისის კერძო თეატრი ჰგონია ეს ჯერ კიდევ სახელმწიფოს საკუთრებაში მყოფი ქართული თეატრი. განმკითხავი ხომ უნდა იყოს ვინმე“ – კითხულობდა საქვეყნოდ აღიარებული თეატრმცოდნე ნათელა არველაძე, ის ნათელა არველაძე, რომელსაც ანთაძემ კვალიფიკაცია დაუწუნა, ლიტერატურული ნაწილის გამგეობიდან მოხსნა და თეატრიდან გაუშვა. ანთაძემ „პიარი“ დაუწუნა და სამსახურიდან „ესემესით“ გაუშვა თეონა ჯორბენაძე, რომელსაც ფართო საზოგადოება პაატა ბურჭულაძის საქველმოქმედო ფონდ „იავნანას“ ხელმძღვანელის ამპლუაში იცნობს. ანთაძემ თეატრიდან გაუშვა რეჟისორი გულსუნდა სიხარულიძე, ასევე ახალგაზრდა რეჟისორები, როგორც გია კიტიას მომხრეები. ამ ახალგაზრდა რეჟისორებს თეატრში რეჟისორის თანაშემწის თანამდებობები ეკავათ, თეატრისთვის საჭირო საქმიანობას ასრულებდნენ და თან სპექტაკლებს დგამდნენ. ანთაძემ ისინი გარეკა, 9 რეჟისორის შტატი დაუშვა და ახლები მოიყვანა. ზოგი პროფესიით არცაა რეჟისორი (მაგალითად, თამარ თუხარელი), და როგორც ნათელა არველაძე ამბობს, მას თავად ანთაძემ მიანიჭა რეჟისორის კვალიფიკაცია.
თეატრიდან გაშვებული ახალგაზრდა რეჟისორები კერკეტი კაკლები გამოდგნენ და ოთხმა – ლუკა წულაძემ, ლევან უმიკაშვილმა, ზაზა კიკნაველიძემ და გრიგოლ ჭანტურიძემ ანთაძეს სასამართლოში უჩივლეს, სამსახურში აღდგენა და გაცდენილი ხელფასის გადახდა მოითხოვეს. თბილისის საქალაქო სასამართლომ 2008 წლის 31 მარტს გადაწყვეტილება გამოიტანა და მათი სარჩელი დააკმაყოფილა. მმართველს დაავალა თეატრიდან გაშვებული რეჟისორების სამსახურში აღდგენა, მაგრამ რა გინდა? ისინი არც „მოზარდში“ დაუბრუნებია ვინმეს, არც „ბებერში“. იმასაც ამბობენ, რომ სწორედ ამ სასამართლოზე ამოტივტივდა გაყალბებული დოკუმენტი, რომელიც სასამართლომ საერთოდ არ სცნო დოკუმენტად… მიხეილ ანთაძემ სასამართლოს გადაწყვეტილება არ შეასრულა, სასამართლოს არ დაემორჩილა, მაგრამ რა გინდა, კი შერჩა ხახვივით…
2009 წლის დასაწყისში, კულტურის სამინისტრომ თეატრში სამხატვრო ხელმძღვანელად გიგა ლორთქიფანიძე დანიშნა. იმ იმედით, რომ ბატონ გიგას ავტორიტეტს მაინც მოერიდებოდა ანთაძე. ნაწილობრივ გაამართლა კიდეც – ჯანდიერივით ვერ დაჯაბნა, მაგრამ ბოლოს მაინც მასთან შეუთანხმებლად გაყარა თეატრიდან 15 მსახიობი, პროტესტის ნიშნად გიგა ლორთქიფანიძემ დატოვა თეატრი.
ბოლოს ამ ზაფხულს გაყარა თეატრიდან 40 მსახიობი. მსახიობებმა სასამართლოს მიმართეს. ეს მოკლედ, მასშტაბურ გაშვებებზე, თორემ მსახიობების, თანამშრომლების გაშვებას ამ თეატრში ქრონიკული სახე ჰქონდა. ყველა ქართული თეატრიდან არ გაუყრიათ ერთად იმდენი მსახიობი, რამდენიც აქედან გაყარეს, არც ერთ თეატრში არ დაუტოვებიათ პერსონალი, დასი უხელფასოდ – აქ თვეობით ტოვებდნენ. მერე რა, რომ მიხეილ სააკაშვილის ხელისუფლებისთვის უცხო იყო სეკვესტრი, „ნაციონალების“ ხელდასხმულ ანთაძეს ეს ხელს არ უშლიდა ეწარმოებინა სეკვესტრი, თვეობით უხელფასოდ დაეტოვებინა ხალხი…
ამ ხუთი წლის მანძილზე ლამის ყველა ქართულ თეატრში ერთად არ დადგმულა იმდენი სპექტაკლი, რამდენიც აქ დაიდგა. ხარისხზე უკაცრავად, აქ დამკვრელური ვახტაა მოდური!
კიდევ დახუჭავდი თვალს ამ უკანონობაზე, უსამართლობაზე, ამ თეატრში რომ შედევრები თუ არა, ნორმალური სპექტაკლები მაინც იდგმებოდეს. სპექტაკლის შემხედვარეს ტირილი უნდა აგიტყდეს, თუ ან თეატრზე შეგტკივა გული, ან ბავშვებზე. რატომ უნდა უყურონ ამ რიგრიგობით უგერგილო ლაპარაკს სკოლებიდან აბონემენტებით წამოსხმულმა ბავშვებმა, იქნებ განმარტოს ვინმემ?
„პირველი, რამაც თავში გამიელვა, ის აზრი იყო, რომ ვესწრებოდი არა პროფესიული თეატრის, არამედ სცენის მოყვარულთა წარმოდგენებს. ასე წინათ, ბალღობაში ვთამაშობდით ხოლმე ეზოში, აგარაკზე, სოფლის ორღობეში“ – ამას „მოზარდის“ სწორედ დღევანდელ სპექტაკლებზე წერს ნათელა არველაძე.
ანთაძემ თეატრიდან მარტო რეჟისორები კი არა, გოჭებიც გაუშვა. დიახ, დიახ, „სამი გოჭის“ ნაცვლად აქ იდგმება „წითელქუდა და ერთი გოჭი“.
ორი გოჭი ანათაძემ შტატების შემცირებაში მოაყოლა, დიახ ანთაძემ, ამჯერად უკვე როგორც ინსცენირების ავტორმა.
„თანამედროვე თეატრი რეჟისორის თეატრია. რაც მიხეილ ანთაძეს თავისბურად ესმის – ის წერს პიესას, თავად არის ინსცენირების ავტორი, დგამს სპექტაკლს, თავად აფორმებს მუსიკალურად, თავად წერს სიმღერების ტექსტს, როგორც ჩანს, აღორძინების ეპოქის ტიტანური ნიჭისა და უნარის ჰუმანისტებს ბაძავს და მიაჩნია, რომ ყველაფერი ხელეწიფება, ყველაფერი შეუძლია… ყველაფერი შერჩება! ის რომ ასე ფიქრობს, მისი პრობლემაა, მაგრამ ასე რომ ხელმძღვანელობს თეატრს, ეს უკვე სხვა ინსტანციების პრობლემა უნდა გახდეს!“ – წერდა ნათელა არველაძე.
სპექტაკლი რომ სპექტაკლად და თეატრი თეატრად ვარგოდეს, ამ უნივერსალიზმსაც აიტანდა კაცი, მაგრამ… მოდი და მოიწონე, სპექტაკლი, როდესაც სცენაზე გამოდის სამი მსახიობი, რომელიც ბავშვებს უკითხავს „ლექციას“ თუ რა არის „თეატრი“, ბერძნულ თეატრში ქალების როლებს მამაკაცები თამაშობდნენო და გაითამაშებენ ბერძნული თეატრის პაროდიას, ვითომ ბერძნულ თეატრში „წითელქუდა“ იდგმება… რაც იქნება კი მიხვდებით… მერე ბალეტს წაუცეკვებენ, წაიოპერებენ, მერე სამი გოჭის გათამაშებასაც მოინდომებენ, და აქაოდა სულ სამნი ვართო, ერთი იქნება გოჭი, მეორე მგელი, რომელსაც გოჭი გააბრიყვებს და მგელი მგელობაზე აიღებს ხელს, წითელქუდას ბებიასთან წავალ ძაღლად ვიმუშავებო. გზადაგზა კი სლენგით და უკბილო ხუმრობით ცდილობს ბავშვების აყოლიებას.
„თერძს ახსენებენ, რომ არსებობს დიზაინერი ბერგერი (ამ დროს დარბაზი დუმს, პატარებმა არ იციან, ვინ არის ბერგერი). გოჭი სახლის მშენებლობას იწყებს და ნაღვლიანად ამბობს – ელიავაზე ჩავიარე, ძალიან გაძვირდა მასალაო (დარბაზი ამ დროსაც დუმს, არ იციან რას ნიშნავს ელიავაზე გავიარე!). შემდეგ გოჭი დააყოლებს: მაია რჩეულიშვილი ხო არა ვარო…“ (ნათელა არველაძე).
რა უბედურებაა? რა სკეჩობანაა, ან გოჭებს რას ერჩიან, ან ბავშვებს, ან მაია რჩეულიშვილს? ეს საბრალო, მარტოხელა გოჭი და ამ თეატრში შექმნილი სიტუაცია იმ კაცის ლექსს მახსენებს, ვის სახელსაც ეს თეატრი ატარებს: „პაწაწინა დინგებით გადათხარეს ეზო… არ გცხვენიათ გოჭებო ღორებივით იქცევით?“
ანთაძე რომ პოსტს ვერ შეინარჩუნებს, ფაქტია. მაგრამ ნიშნავს კი ეს სამართლიანობის აღდგენას? თუკი ამჯერად რომელიმე მეოცნებე „ანთაძეს“ ჩაბარდება ეს თეატრი? სხვა რომელიმე თეატრს რომ ეხებოდეს საქმე, და არა საბავშვო თეატრს, იქნებ სულაც არ ყოფილიყო პრინციპული – თანამდებობაზე დააბრუნდნენ თეატრიდან უსამართლოდ გაგდებულ რეჟისორს, თუ თეატრს სხვა კვალიფიციურ რეჟისორს ჩააბარებდნენ, მაგრამ ამ პრობლემის მთელი არსი ისაა, რომ დღევანდელ ქართულ თეატრს, თეატრიდან უსამართლოდ გაშვებული გია კიტიას გარდა, პრაქტიკულად არ ჰყავს საბავშვო რეჟისორი. მით უფრო ამ რანგის („გიტისის“ დამთავრების შემდეგ, გია კიტია მხოლოდ საბავშვო რეჟისურაში მოღვაწეობდა). ეს რომ ასეა, ამას ჯერ კიდევ წინა ხელისუფლებას უხსნიდა დღეს მოქმედი ყველა რეჟისორი ერთხმად; ითხოვდნენ კიტიას თეატრში დაბრუნებას.
თუმცა დაბრუნება უფრო ხალხური ნათქვამია. თეატრიდან უკანონოდ, უსამართლოდ გაშვებული გია კიტია და სხვა ახალგაზრდა რეჟისორები უნდა აღადგინონ თეატრში. უნდა აღსრულდეს სასამართლოს კანონიერი გადაწყვეტილება, რომელსაც დღემდე არ ასრულებს ანთაძე. ვნახოთ, რა გადაწყვეტილებას მიიღებს კულტურის ახალი მინისტრი. რამდენად წარმატებით გაივლის ტესტს: დაუსვამს თუ არა წერტილს ამ ხუთწლიან განუკითხაობას და აღადგენს თუ არა სამართლიანობას.
იხილეთ სტატია “პრაიმტაიმის” ვებგვერდზე, გვ. 42–43
რეზო შატაკიშვილის ბლოგი 